Pokrzywa zwyczajna to jedna z najcenniejszych i najpowszechniej rosnących roślin o wielu właściwościach, bezcennej leczniczej mocy, wspaniałym składzie i nieskończonym potencjale zastosowań, och i ach! 🙂 Znana jest pod nazwami pokrzywa żgajka, parzawka, pokrzywa wielka, pokrzywa dwupienna, pokrzywa parząca, jest nie do pomylenia z żadnym innym łąkowym ziółkiem. Któż bowiem nie został przez nią srodze poparzony?
Pieprzyca siewna zwana powszechnie rzeżuchą, przypomina o sobie w okolicach Świąt Wielkanocnych. no bo co jak co, ale zajączek musi kicać po zielonej trawce 🙂 Rzeżucha ma charakterystyczny ostry i oryginalny, lekko palący smak. Wysiewana co 4-5 dni pozwoli na stały dostęp do zielonej posypki na kanapki, do sałatki, na masełko rzeżuchowe, twarożki, pasty czy też dodatek do zupy. Jedyne o czym musimy pamiętać to to, aby nasionka były stale zraszane.
Bluszczyk kurdybanek ( Glechoma hederacea ) działa żółciopędnie, moczopędnie, odtruwająco, oczyszczająco krew, przeciwzapalnie, rozkurczowo, wykrztuśnie, wzmacnia odporność- zwiększa liczbę leukocytów, przyśpiesza tętno poprzez wzmacniający wpływ na serce, reguluje wypróżnienia i przemianę materii. Jest to niska, płożąca się roślinka, która pospolicie i chętnie rośnie i w słońcu i w cieniu, w ziemi żyznej i jałowej, która jeśli pozwoli się jej zapuścić swobodnie korzonki zarośnie miłym dywanem spory obszar. Surowiec stanowi ziele kurdybanka, czyli cała jego nadziemna część. Zbierać warto go ze stanowisk słonecznych, w tych miejscach bowiem gromadzi większą ilość swoich zdrowotnych składników. Bluszczyk kurdybanek jest zielem, które może być stosowane u małych dzieci. Jest zielem, które stosowane jest przeciw zatruciu ołowiem. Przetwory z bluszczyka zaleca się nie tylko w leczeniu zatruć, ale również w celu ochronienia wątroby przed uszkodzeniem toksycznym, zwiększenia wydzielania żółci, normalizacji perystaltyki przewodu pokarmowego oraz trawienia i wchłaniania.
Czarny bez znacząco wspiera budowę odporności organizmu, wykazuje właściwości bakterio- i wirusobójcze, przeciwzapalne i przeciwgorączkowe, ze wzgląd na obecność pektyn, antocyjanow, kwasów owocowych, garbników, soli mineralnych, witamin, owoce czarnego bzu mają właściwości napotne, moczopędne, przeczyszczające i przeciwbólowe. Jagody bzu oczyszczają z toksyn i szkodliwych produktów przemiany materii, działają odtruwająco.
Surowcem zielarskim jest i kwiat i owoc, a także mniej popularne i o mniejszym zastosowaniu kora i liście. W tym wpisie wyraźnie skupię się na owocach. Mają one troszkę inne zastosowanie niż popularny w infekcjach wiirusowych kwiat. Owoc bzu również działa napotnie i przeciwgorączkowo, szerzej natomiast działa na metabolizm i układ pokarmowy.
Owoc bzu czarnego zbiera się w pełni dojrzały z pewnych, czystych stanowisk z dala od dróg pod koniec sierpnia i we wrześniu, suszy się go w temperaturze 60-80 stopni. Z owoców bzu robimy soki, dżemy, nalewki, intrakty, i podonie jak kwiatów, owoców nie spożywa sie na surowo – dopiero po wysuszeniu lub obróbce termicznej toksyczne związki ulegają dezaktywacji.
Kwiat bzu czarnego ( Flos Sambuci) działa napotne, przeciwwirusowo, obniża gorączkę, jest moczopędny, odtruwa, działa wykrztuśnie, rozrzedza katar i zalegające wydzieliny w zatokach,
świetnie rozgrzewa w chłodne dni przepędzając chrypki, kaszle, katary i bóle mięśni. Uszczelnia naczynia krwionośne, rozszerza naczynia wieńcowe, działa przeciwzapalnie, przeciwobrzękowo w okładach – na obrzęki i worki pod oczami.
Surowcem zielarskim są kwiaty, owoce, kora i liść bzu czarnego. Kwiat bzu czarnego zbiera się z miejsc czystych, znacznie oddalonych od ulic, miast, co nie powinno stanowić problemu, rośnie on bowiem chętnie i gęsto na obrzeżach lasów, wzdłuż pól i łąk (oj tak, lubi słoneczko). Zbieramy całe baldachy – można je rwać lub ciąć nożyczkami. Po zbiorze niezwłocznie kwiaty rozkładamy luźno w ciepłym, zacienionym i przewiewnym miejscu aż wyschną i zrobią się pięknie kremowe.
Lipy to długowieczne drzewa o oszałamiającym zapachu. Na przeziębienie, gorączkę, dreszcze, nasze babunie zaparzały herbatkę lipową z malinowym sokiem i miodem, kwiatami bzu czarnego i owocami rózy. Napar z kwiatów lipy pomaga w kaszlu, zapaleniu gardła, krtani i oskrzeli, gorączce, chrypie, skurczach żołądka i jelit, działa także uspokajajaco i pomaga zasnąć.
Surowcem zielarskim jest zarówno kwiatostan lipy drobnolistnej i wielkolistnej (szerokolistnej) ale też świeżorozwinięte liście. Powinien być zbierany na początku i w czasie kwitnienia, aby w trakcie suszenia nie zawiązywały się owoce, koniecznie w czasie suchej pogody, z drzew rosnących z dala od ulic i miejsc zanieczyszczonych. Surowcem jest też owoc lipy, jednak rzadziej stosowany i mniej popularny.
Z lipowego drewna produkowany jest węgiel leczniczy, stosowany w leczeniu biegunek i zatruć.
Liść laurowy (Folium Lauri) znany tez jako liść wawrzynu, liście bobkowe, bakałarz, bobkowe ziele jest przyprawą i rośliną leczniczą. O jego walorach smakowych w bigosie, daniach z warzyw czy mięsie nie trzeba pisać… To się wie 🙂 Jak większość przypraw, liść laurowy posiada wiele działań wspierających zdrowie, głównie w obszarze przewodu pokarmowego i układu krążenia. Z liści laurowych pozyskuje się cenny olejek laurowy, którego zastosowanie jest szersze.